Pomoc psychologiczno – pedagogiczna

 Od 1 września 2012 roku w szkołach podstawowych i ponadgimnazjalnych obowiązuje rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z 17 listopada 2010 roku w sprawie zasad udzielenia i organizacji pomocy psychologiczno – pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz. U. Nr 228, poz. 1487) – dalej r.p.p.p. Rozporządzenie to zawiera wskazówki dotyczące organizacji pracy przedszkoli, szkół i placówek oświatowych w okresie transformacji, czyli do chwili pełnego wprowadzenia nowych zasad udzielania pomocy psychologiczno – pedagogicznej, i nakłada na szkoły dodatkowe zadania do realizacji.

Zakłada się, że potrzeba udzielenia pomocy psychologiczno – pedagogicznej uczniowi wynika w szczególności z:

- niepełnosprawności,

- niedostosowania społecznego,

- zagrożenia niedostosowaniem społecznym,

- szczególnych uzdolnień,

- specyficznych trudności w uczeniu się,

- zaburzeń komunikacji językowej,

- choroby przewlekłej,

- sytuacji kryzysowych lub traumatycznych,

- niepowodzeń edukacyjnych,

- zaniedbań środowiskowych związanych z sytuacją bytową ucznia i jego rodziny, sposobom spędzenia czasu wolnego, kontaktami środowiskowymi,

- trudności adaptacyjnych związanych z różnicami kulturowymi lub ze zmianą środowiska edukacyjnego, w tym związanych z wcześniejszym kształceniem za granicą.

 Formy i sposoby udzielania pomocy psychologiczno – pedagogicznej  w szkole określone przez Rozporządzenie :

 - klasy terapeutyczne;

- zajęcia rozwijające uzdolnienia;

- zajęcia specjalistyczne: korekcyjno – kompensacyjne, logopedyczne, socjoterapeutyczne oraz inne zajęcia o charakterze terapeutycznym;

- zajęcia związane z wyborem kierunku kształcenia i zawodu oraz planowaniem kształcenia i kariery zawodowej (w przypadku uczniów gimnazjum i szkół ponadgimnazjalnych);

- porady i konsultacje.

 Jeśli chodzi o sposoby udzielania pomocy uczniom, to możliwości jest nieskończenie wiele,  zależą one m.in. od rodzaju potrzeb ucznia, możliwości szkoły, zaangażowania nauczycieli.